na Wczasy nad morzem

Szlak Południowy żułty

28 lutego 2013r.

SZLAK POŁUDNIOWY — ŻÓŁTY (38 km) Z Łeby wychodzimy ul. Kościuszki na szosę w kierunku Lęborka. Na drugim kilometrze skręt w prawo i drogą dochodzimy do wsi Zarnowska (4 km od Łeby). Idziemy przez wieś drogą w kierunku południowo-za-chodnim, przechodzimy przez kanał melioracyjny i osiągamy granicę Słowińskiego Parku Narodowego, oznaczoną- tablicą. Droga rozwidla się — udajemy się prawym odgałęzieniem, oznaczonym żółtymi znakami. Droga prowadzi przez bór sosnowy z bogatym runem jagodzin, ziół, paproci. Po stronie prawej drzewostan sosnowy poprzerywany jest partiami brzeziniaków i świerczyn. O ile brzoza pochodzi z naturalnego obsiewu, to świerk został tu wprowadzony sztucznie przez człowieka, jednak rozwija się dobrze i wykazuje tendencje do naturalnego odnowienia. Po przejściu lasem ok. 6 km dochodzimy do niewielkiej wsi Gać (11 km od Łeby), otoczonej zewsząd lasami i podmokłymi łąkami. Na północny zachód od wsi rozciągają się mokradła, a dalej za ścianą trzcin i oczere-tów kryje się jezioro Łebsko. Te trzcinowiska i oczere-ty, wraz z sąsiadującym pasem wody — stanowią rezerwat ścisły lęgów ptasich i wstęp na ten teren jest zabroniony. We wsi znajduje się siedziba Obwodu Ochronnego "Zarnowska". Ze wsi Gać idziemy drogą polną w kierunku połud-niowo-zachodnim. Po lewej stronie drogi mamy pola uprawne, po prawej rozciągają się łąki aż do jeziora, które jednak — ze względu na niskie usytuowanie drogi — jest słabo widoczne. Na horyzoncie natomiast, za jeziorem, widnieje ciemne pasmo lasów, poprzerywane bielą wydm. Dalej przechodzimy przez most na rzece Łebie, która stanowi granicę Parku, a następnie przez drugi most na odnodze rzeki. Po lewej stronie drogi zjawia się teraz las, po prawej nadal ciągną się łąki i pastwiska. Wchodzimy do wsi Izbica (ok. 2,5 km). Jest to duża wieś, malowniczo położona na brzegu jeziora Łebsko, czysta i porządnie zabudowana. Idąc główną drogą w przerwach między domami mamy piękny widok na jezioro Łebsko na całej jego szerokości z pasem lasów i wydm na horyzoncie. Po wyjściu ze wsi idziemy drogą polną w kierunku południowo-zachodnim wzdłuż brzegu jeziora, zasłoniętego jednak przed naszym wzrokiem pasmem drzew i zarośli. Po przejściu ok. 2 km dochodzimy do Lisiej Góry, małego osiedla, złożonego obecnie z kilku zaledwie gospodarstw. Dalej droga prowadzi na zachód, oddalając się od jeziora. Przed nami linia drzew i zarośli, na prawo bagniste uroczysko "Ciemińskie Błota". Wchodzimy na teren zarośnięty brzozą' i wierzbiną, trzymając się stale znaków żółtych. Dochodzimy do rzeki Pustynki, przez którą prowadzi prymitywny i mocno podniszczony mostek drewniany. Wkraczamy znów na teren Parku. Droga biegnie teraz przez obszerną płaszczyznę torfowisk łąkowych, urozmaiconą kępami łozy i brzeziny oraz nielicznymi zagonami pól uprawnych. Mijamy Kluki Stare, osiedle złożone z kilku gospodarstw, i dochodzimy do wsi Kluki (ok. 21 km od początku szlaku), najbardziej charakterystycznego osiedla słowińskiego (opis Kluk str. 43— —45). Droga polna, mokra i wyboista doprowadza nas do centrum wsi i jej głównej ulicy (droga prowadząca do Smołdzina). Po zwiedzeniu wioski z jej charakterystycznymi zabudowaniami oraz skansenem Muzealnej Zagrody Słowińskiej — wyruszamy drogą w kierunku zachodnim. Na skraju wsi mijamy siedzibę Obwodu Ochronnego Kluki, po czym droga zagłębia się w las. Teren wciąż wilgotny, torfowy, a rosnące na nim sosny charakteryzują się słabym rozwojem (typ siedliskowy — bór bagienny). Skraj lasu stanowi granicę Parku, przechodzimy przez symboliczną bramę, której szczyt pokryty trzciną nawiązuje do budownictwa regionalnego. Droga wychodzi na rozległy obszar łąk. Po prawej stronie, za łąkami, widnieje ciemne pasmo lasu, poprzerywane bielą wydm. Po przejściu ok. 4 km od Kluk dochodzimy do wsi Łokciowe, w której znajdują się zabudowania Państwowego Gospodarstwa Łąkowego. Przy kamiennym mostku, po lewej stronie drogi znak żółty wskazuje nam skręt w lewo. Znaki żółte prowadzą nas teraz drogą wysadzaną brzozami, przez łąki i pastwiska. Przed sobą widzimy na tle wzgórza Rowokół zabudowania Smołdzina (30 km od początku trasy). Wchodzimy do wsi od strony północnej (opis Smołdzina . Dochodzimy do Muzeum Słowińskiego Parku Narodowego, stojącego po prawej stronie, zaś po lewej widać duży park, w którym znajduje się dawny dwór — obecnie kolonie letnie dla dzieci. Za Muzeum — restauracja i kawiarnia "Słowinka". Skręcamy w stronę mostu na rzece Łupawie, mijając budynek Dyrekcji Słowińskiego Parku Narodowego. Za mostem skręcamy w prawo i ulicami Armii Czerwonej i Daszyńskiego dochodzimy do stacji benzynowej i symbolicznej bramy prowadzącej na wzgórze Rowokół. Przechodzimy przez tę bramę i idziemy drogą za znakami żółtymi aż do oznaczenia skrętu. Dalsza droga na wprost prowadzi na szczyt Rowokołu, my zaś skręcamy w prawo i idziemy w kierunku południowym, wzdłuż stoku wzgórza. Droga prowadzi cały czas przez bór sosnowy, początkowo stary, wysokopienny drzewostan, potem młody z fragmentami świerczyn. Wobec licznych zakrętów i rozgałęzień musimy stale uważać na znaki żółte. Po przejściu ok. 3,5 km wychodzimy z lasu na pole. Teraz drogą polną idziemy prosto ok. 600 m, następnie skręcamy w prawo i dochodzimy do wsi Gardna Wielka (opis wsi str. 46—47). Przechodzimy przez wieś obok kościoła i dalej ulicą Kościuszki dochodzimy do budynku dawnego schroniska PTTK, a obecnie domu noclegowego Klubu Żeglarskiego "Orion", gdzie kończy się szlak turystyczny południowy (ok. 38 km od początku trasy). Z Gardny Wielkiej możemy autobusem odjechać do Słupska, lub też szlakiem łączącym — czarnym — przejść wzdłuż jeziora Gardno do szlaku czerwonego (ok. 5 km), a następnie szlakiem czerwonym na zachód dojść do wsi Rowy (12 km od Gardny Wielkiej).